سیب کوچولو و هویج کوچولو
خدایا ما رو از هم جدا نکن...سیب کوچولو و هویج کوچولو
خدایا ما رو از هم جدا نکن...امروز روز عشقه و فردا نیز...
هویج مینویسه
امروز سپندارمذگان بود. میگن این روز روز عشقه. ولی عشق که روز و شب نداره. لحظه لحظه زندگی ما با عشق اجین است. عشق به آفریدگار پدر و مادر و یار.
خیلی دلم میخواست تو این روز کنار عشقم بودم. خیلی دوست داشتم روز عشق کنار سیبم بودم و در یک کافی شاپ بهش گاو قرمز هدیه می دادم. ولی سرنوشت...
حالا که دورم و میدونم نمیتونم بهش گاو قرمز بدم اما خوشحالم که هنوز در قلبم وجود داره و امیدوارم که هیچ وقت اونجا رو ترک نکند. بهش میگم:
عاشقانه دوست دارم.
سوختن یا ساختن!!! مسئله این است.
هویجم...
تو ماهی...
به چشمام نگاه کن تو گاهی...
تو عشقی...
تو نازی....
باید با دل من بسازی.... 
خوب چاره ای نداری... 
باید بسازی... 
کی با یه جمله مثل من میتونه آرومت کنه؟
اون لحظه های آخر از، رفتن پشیمونت کنه ؟
دلگیرم از این شهر سرد ،این کوچه های بی عبور
وقتی به من فکر میکنی حس میکنم از راه دور
باید تورو پیدا کنم هر روز تنها تر نشی
راضی به با من بودنت حتی از این کمتر نشی
پیدات کنم حتی اگه پروازم رو پر پر کنی
محکم بگیرم دستت رو احساسم رو باور کنی
سلام هویجم...
امروز دلم از دوریت بازم گرفت...
چقدر زود ، دلم برای قدم زدن با تو زیر بارون تنگ شد.
آره... بازم میخوام... میخوام محکم بگیرم دستت رو احساسم و باور کنی!!!
احساسم و باور کنی!!!
کافی شاپ
کافی شاپ به یاد موندنی...
- آقای کافی شاپی... منو لطفا!
- بفرمائید سیب و هویج عزیز.
- ااااا...هویج جان ، این آقاهه انگاری ما رو میشناخت هاااا!!!!
- معلومه که میشناخت خانمی . ما خیلی معروف هستیم.
- واااا؟؟؟ عجب!!!
- بهله! خوب، شما چی میل دارین؟
- من.....آیس میلک سیب.
- یه چیز گرم بخوریم...مگه بارون رو نمیبینی؟؟؟
- خوب....فرانسه با شیر.
- منم کاپوچینو.
- چی میل دارین؟
- کاپوچینو با فرانسه.
سیب: من یه کیک هم میخوام.
هویج: و دوتا کیک!!!
سیب: هان؟؟؟؟؟
- یهو چه بارونی گرفت. نه؟
- خیلی معنی میده ها (چشمک)
- میدونم (جواب چشمک)
نیم ساعت بعد....
- هویجم... فکر کنم آقای کافی شاپی ما رو یادش رفته...نه؟؟؟
- الان میرم و.....
- ببخشید سیب و هویج معروف... کیک نداریم. یکی رفته بخره زود میاد. یکم صبر کنین خوب.... لطفا....
- وااا...اینجا دیگه چه جور کافی شاپیه؟
- نمیدونم والا...
بعد از 45 دقیقه...
- این از قهوه هاتون ، میل کنین الان دیگه کیک میرسه...
بعد از 1 ساعت...
- کیک رسید. اااااا....قهوه تون تموم شد آیا؟؟؟
- شما چی فکر میکنین؟؟؟؟؟
- سیب خانومی ، این کیک ها رو که نمیشه خالی خورد... یه چیز دیگه سفارش بدیم؟؟؟
- موافقم. من آیس میلک سیب میخورم.
- کشتی منو باشه! منم لاته! چطوره؟
- عالیه...
بعد از یک ساعت و پانزده دقیقه...
- بفرمائید اینم سفارش بعدیتون.
- بیا اینم آیس میلک سیب برای سیب خانومم...اواااااا پس کیکت کو؟؟؟؟
- هان؟؟؟ کیکم؟؟؟؟ خوب...خوشمزه بود!!! نخند!!!!!
- نوش جونت.
خلاصه بعد ازگذراندن چند ساعت در کافی شاپ و فرار از باران... آقا هویجه تمام پولی که در جیب داشت را دو دستی به آقای کافی شاپی تقدیم کرد و با پای پیاده در زیر بارانی که نمیدانم چرا قطع نشد به خانه رفتند.
ولی...
خیلی ی ی ی ی ی خوش گذشت .
جبر و انتخاب
هویج می نویسه:
به نام خالق انتخاب!
چند روز پیش سیب خانمی رفته بود پیش یک دوست. دوستی که جز همه چیزش کوچولوش بود و یک در بسته. رفته بود تا بتونه یک روزنه هر چند باریک باشه بر اون در. تا نور بر اون دل تاریک بتابه و یه کم و فقط یه کم روشن بشه.
سیب خانمی می گفت: این دوست من از یک شهرستان اومده به پایتخت. یعنی آوردنش. به قول خودش اونجا که بوده واسه خودش ملکه ای بوده. اما وقتی وارد هیاهو شده دیگه "هیچ" هم نیست. اونو پشت درهای بسته زندانی کردن و حتی اجازه ملاقات هم نداره. (ببین سیب خانمی من چه خوبه که واسه ظالمها هم دوست میشه(
تو سن پایین که هستیم با احساس انتخاب می کنیم. بزرگتر که می شویم با عقلمون انتخاب می کنیم. چرا جوری انتخاب نکنیم که هم با دل باشه هم با فکر که بعد پشیمون نباشیم؟ چرا وقتی می خوان بهمون یاد بدن این درس رو، زود میگیم:"استاد خسته نباشید".
از اون روز تا حالا من همش تو این فکرم که چرا از پله پله به سمت هدفمون نریم؟ چرا اکثرا میخوایم یهو پرش داشته باشیم؟ اصلا چرا همه عجله دارن؟
من شما دوستان میخوام که واسه این دوستمون دعا کنید، تا شاید از بند اسارت آزاد و به اون خواسته ای که به خاطرش این اجبار رو پذیرفته برسه. انشاا...
به امید دیدار...
غیبت صغرا
هویج می نویسه:
سلام!
بعد از یه غیبت کوتاه (ولی نسبتا بلند)؛ گفتم بیام هم یه سری به خونمون بزنم و هم اینجا رو آب و جارو کنم که گویا سیب خانمی هم قراره بیاد. اونوقت دوباره خونمون تو این زمستون سرد بی بارون میشه محفل گرم دلای دور از هم.(چی گفتم. باور کنید خودمم نفهمیدم)
عارضم خدمتتون که این غیبت بخاطر امر خطیر تحصیل و پایان اون بوده. ولی ناگفته نماند که این نهضت همچنان ادامه دارد.
من که تصمیم دارم(یعنی امیدوارم) بیشتر به خونه کوچکمون سر بزنم( انشاا...). دلم میخواد با کمک سیب خانمی یه رنگ و بوی تازه ای به خونه بدیم. درسته خونه ما کوچک و تجربمون کمه ولی ما میتونیم. (چون تو دنیای سیب و هویج کار که بخوان نشد نداره).
فعلا تا همین جا رو داشته باشین تا ببینیم چه تقدیری بر ما رقم خواهد خورد.
به امید دیدار!