شکایت

نامه ای به هویج...

هویج کوچولو سلام.

منم... سیب کوچولو. منو میشناسی؟؟؟ خیلی وقته تو وبلاگ منو یادت رفته. خیلی وقته دیگه سراغی ازم نمیگیری.

تو هرچی بدجنس تر می شی . . . من بیشتر دوستت دارم.  ولی دل سیب کوچولو برات تنگ شده .

عید نزدیکه... همه خوشحالن... امیدوارم تو هم دلت شاد باشه. هنوز زوده واسه تبریک... عجله ام از سر دل تنگیه.

نمیخوام با این نامه مجبورت کنم چیزی بنویسی ...نه!

میخواستم اگه یادت رفته... یادت بندازم که یه سیب تنها اینور دنیا دلش به نوشته های تو خوشه. هی ، چند وقت یه بار میاد و سر میزنه تا شاید از یه هویج بی معرفت خبری شده باشه... اما هر دفعه نا امید تر از دفعه پیش ، کامپیوترشو خاموش میکنه و یه آه می کشه. تو ندیدی...،نشنیدی...، حواست نیست...

یه چیز و بدون... هر چیزی وقتی ارزش داره که وقتشه !!! اگه بگذره ، دیگه فرقی نمی کنه.

از وقتی نمینویسی... منم دیگه دلم نمیخواد چیزی بنویسم. داره قصه های سیب کوچولو و هویج کوچولو یادم میره.

خواستم بگم : نذار سیب و هویجی که ساختیم ، فراموش بشن.

سیب کوچولوت اینجا تنهاس... تنهاش نذار!

             گل  یخ  اگه  بی  همزبون  نبود     ...    به  خدا ،  یخ  نمیزد!

نیلوفر(خودم برای خودم...)

یه روز وقتی به گل نیلوفر نگاه می کردم

                          ترس تموم وجودمو برداشت که شاید منم یه روز

مثل گل نیلوفر تنها بشم.

                     سریع از کنار مرداب دور شدم.

حالا وقتی که میبینم خودم مرداب شدم

                               دنبال یه گل نیلوفر می گردم که از تنهایی نمیرم و حالا

                               می فهمم گل نیلوفر مغرور نیست

اون خودشو وقف مرداب کرده...

هرگز..

از قدیم قدیما گفتن شاید کسی رو که یه روزی با تو خندیده از یاد ببری                                             

اما هرگز اونی رو که با تو اشک ریخته فراموش نخواهی کرد

هرگز...