هوا را از من بگیر...خنده ات را نه

نان را از من بگیر، اگر میخواهی ،

هوا را از من بگیر ، اما

خنده ات را نه .

گل سرخ را از من مگیر

سوسنی را که می کاری ،

آبی را که به ناگاه

در شادی تو سر ریز میکند ،

موجی ناگهانی از نقره را

که در تو می زاید .

از پس نبردی سخت باز میگردم

با چشمانی خسته

که دنیا را دیده است

بی هیچ دگرگونی ،

اما خنده ات که رها می شود

و پروازکنان در آسمان مرا می جوید

تمامی درهای زندگی را

به رویم می گشاید .

عشق من ، خنده تو

در تاریکترین لحظه ها میشکفد

و اگر دیدی ، به ناگاه

خون من بر سنگفرش خیابان جاری ست ،

بخند زیرا خنده تو

برای دستان من

شمشیری است آخته .

خنده تو ، در پائیز

در کناره دریا

موج کف آلوده اش را

باید بر فراز ،

و در بهاران ، عشق من ،

خنده ات را می خواهم

چون گلی که در انتظارش بودم ،

گل آبی ، گل سرخ

عزیزم

هوارا از من بگیر

خنده ات را نه