هویجوری...

بچه ها لال شوید , بی ادبها ساکت ...!

سخت آشفته و حیران بودم , به خودم میگفتم : بچه ها تنبل و بداخلاقند

دست کم میگیرند , درس و مشق خود را...!

باید امروز یکی را بزنم و نخندم , اصلا

تا بترسند و از من حسابی ببرند...!

خط کشی آوردم , در هوا چرخاندم

چشمها در پی چوب تنبیه هر طرف میچرخید...!

مشق ها را بگذارید جلو , زود , معطل نکنید

اولی کامل بود , خوب ...!

دومی بد خط بود , برسرش داد زدم ...!

سومی میلرزید , خوب گیر آوردم  

صید در دام افتاد و به چنگ آمد زود...!

دفتر مشق حسن گم شده بود...!

این طرف , آن طرف , نیمکتش را میگشت

تو کجایی بچه ؟ بله آقا اینجام ...!

همچنان میلرزید...!

پاک تنبل شده ای بچه ی بد ...!

به خدا دفتر من گم شده آقا , همه شاهد هستند , ما نوشتیم آقا

بازکن دستت را  , خط کشم بالا رفت

خواستم تا کف دستش بزنم , او تقلایی کرد

چوب پائین آمد , ناله ی سختی کرد

چون نگاهش کردم , گوشه ی صورت او قرمز بود

هق هقی کرد و سپس ساکت شد ...!

همچنان میگریید , مثل شمعی آرام , بی خروش و ناله

 ناگهان حمدالله در کنارم خم شد...!

زیریک میز , کنار دیوار , دفتری پیدا شد

گفت : آقا اینهاش دفتر مشق حسن

چون نگاهش کردم , خوش خط و عالی بود...!

غرق در شرم و خجالت گشتم ...!

صبح فردا دیدم , که حسن با پدرش , با یکی مرد دگر سوی من می آید ,

خجل و شرمنده , دل نگران , منتظر ماندم من , تاکه حرفی بزنند ,

شکوه ای یا گله ای یا که دعوا شاید...!

سخت در اندیشه ی آنها بودم

پدرش بعد سلام گفت به من : لطفی کنید و حسن را بسپارید به ما

گفتمش : چی شده آقا رحمان ؟!!

گفت : این خنگ خدا , وقتی از مدرسه برمیگشته , به زمین افتاده

بچه ی سربه هوا , یاکه دعوا کرده , قصه ای ساخته است

زیرابرو و کنار چشمش , متورم شده است , درد سختی دارد ,

میبریمش دکتر , با اجازه آقا...!

چشمم افتاد به چشم کودک  , غرق اندوه و تاٌثر گشتم

من شرمنده معلم بودم و لیک , این کودک خرد و کوچک

این چنین درس بزرگی میداد , بی کتاب و دفتر

من چه کوچک بودم و او چه اندازه بزرگ , به پدر نیز نگفت ,

آنچه من از سرخشم بر سرش آوردم...!

من ازآن روز معلم شده ام , بعد از آن هم دیگر

در کلاس درسم , نه کسی بداخلاق , نه کسی تنبل بود

 همه ساکت بودنند , تاحدود امکان درس هم میخواندند...!

اوبه من یاد آورد , این کلام مولا:

که به هنگام خشم , نه به فکرم تصمیم

نه به لب دستوری , نکنم تنبیه ای

یا چرا اصلا من عصبانی باشم ...؟

با محبت شاید , گره ای بگشایم

با خشونت هرگز...!!!