هویج مینویسه:
یه شب تو یه باغ سییب بادی شروع به وزیدن کرد. برگها شرع به رقصیدن و سیبها شروع به سماع.
میون این رقص و سماع یکی از سیبها از شاخه جدا شد و سقوط کرد.
اولش نفهمید چی شده، چون اصلا تو این دنیا نبود که بفهمه. یواش یواش متوجه شد که از مبدا خودش جدا شده و سرنوشت دیگه ای داره به سراغش میاد و با خودش اندیشید که ممکنه چه سرنوشتهایی به سراغش بیان: ممکنه سقوط کنه و اینقدر رو زمین بمونه تا له بشه و از بین بره.
ممکنه که تو یه آب روون بیفته و اینقدر بره تا تو یه سرزمین دیگه اونجا...
ممکنه هم گرسنه ای رو سیر کنه...
ممکنه...
دوست داشت که آخرین فکرش به واقعیت بپیونده، تا وجودش مفید بوده باشه. پس از خدا خواست که به دست پاکی بیفده، که مطمئن بشه آخر به اون مبداء اصلیش یعنی خدای بزرگ میرسه.
گفت: خدایا میدونی که جز تو کسی رو ندارم و فقط از تو کمک مخوام. شاید این آخرین خواسته من باشه، پس اجابت کن.
همون صدا که با کوهنورد صحبت کرد گفت: چی میخوای پاکترین میوه ما؟
- خیلی چیزا میخواستم. ولی الان، میخوام که همون جور که مرا از بهشت فرستادی به همون جا ببری.
- تو به من اعتماد داری.
- بله. من به تو ایمان دارم.
- پس دعا کن. مرا صدا کن. نگران نباش. اگه ما تو را فرو فرستادیم خودمان هم ناجی تو خواهیم بود.
پس سیب تا وقتی وقت داشت. مشغول تسبیح پروردگار خود شد. دعا کرد و دعا کرد و دعا....
تا اینکه خودشو میون دستان بنده ای از بندگان صالح خدا یافت. همان جا لبخندی از روی رضایت زد و گفت:
یا رب شکراً
درسته که سرنوشت ما از قبل معلومه ولی بعضی وقتها این سرنوشت ممکنه عوض بشه. چطور؟ همونطوری که سیب و هویج بهم رسیدند، یعنی خواست خدا درش باشه. این خواست خدا کیه؟ وقتیه که تو که بنده صالح اون هستی بهش ایمان بیاری و مطیع اون باشی. اون وقت بخواه ، از خدای خودت بخواه. آنگاه خدا میگه:
ادعونی استجب لکم
اما یادمون باشه هر چی که بهمون داد(خوب یا بد. باب میل یا خلاف میل) شاکر باشیم. چون شکر نعمت نعمتت افزون کند.
پس بیایید شاکر باشیم...
به به. چه وبلاگ خوشمزه ای. گاز گرفتنیه...