نمیماند دگر هیچ

کسی دیگر نمی کوبد                  درِ این خانه متروک را

کسی دیگر نمی پرسد                 چرا تنهای تنهایم؟

ومن چون شمع می سوزم         و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند

و من گریان و نالانم                   و من تنهای تنهایم

درون کلبه خاموش خویش اما                     کسی حال من غمگین نمی پرسد

و من دریای پر اشکم                  که طوفانی به دل دارم

درون سینه پر جوش خویش اما                   کسی حال من تنها نمی پرسد

و من چون تک درخت زرد پائیزم     

                         که هر دم با نسیمی میشود برگی جدا از او

                                                                       و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند